Deri Kafesindeki Yankılar

Belki de biz, birer yankıyız.
Bir bedene sığmaya zorlanmış; uçsuz bucaksız, zamansız bir bilinç…
Ten, yalnızca kapımız.
Etten kemikten örülmüş bir zindan belki de — ruhun haykırışını boğan kalın duvarlar.

Düşünüyoruz, seviyoruz, korkuyoruz… Ama tüm bu duygular, yalnızca bedenin izin verdiği kadarıyla taşınıyor dışarıya. Gözlerimizin ardında dönen evreni kimse görmüyor. Ve biz, içimizdeki sonsuzluğu anlatamadan susuyoruz. Çünkü dil bile yetersiz, çünkü her kelime bir indirgeme, bir kayıp.

İçimizde belki binlerce hayat yaşanıyor.
Çocukken kurduğumuz hayallerde başka bir ben vardı, uyanınca kayboldu.
Bir gün bir şarkı dinledik, gözlerimiz doldu — nedenini bilemediğimiz bir hüzünle.
Belki o an başka bir “ben” ağladı içimizde, başka bir çağdan, başka bir bilinçten…

Kim bilir?
Belki de hepimiz, aynı bilincin farklı pencereleriyiz.
Aynı gökyüzüne açılan ama farklı bedenlere sıkışmış gözleriz.

Ve bir gün…
Beden sustuğunda — bilinç, asıl evine döner.
O vakit anlayacağız:
Aslında hepimiz birbirimizin içindeydik.