Bir Nefeslik Zaman

Bir saat sesiyle başlar her şey.
Dışarıdan duyduğun bir çan sesi değil bu;
İçinden gelen, geç kaldığını fısıldayan o tanıdık çınlama.

Pink Floyd’un Time şarkısını dinleyen herkes bilir o duyguyu.
Yıllarca ertelediğin her şeyin aniden karşına dikilmesini.
“Bir gün başlarım,” dediğin her hayalin senden habersiz yaşlanmasını.

“And then one day you find
Ten years have got behind you…”

Bir gün uyanırsın ve fark edersin:
Zaman senden çoktan uzaklaşmış.
Ama işin garibi, hâlâ oradasındır.
Güneş aynı yerden doğar.
Gözlerin biraz yorgundur belki,
Ama içinde hâlâ kıpırdayan bir şey vardır.

Ve o kıpırtı…
Tam da orasıdır hayatın hâlâ bizde olduğunu hatırlatan yer.

Evet, doğduğumuz anda geri sayım başlıyor.
Evet, bazen bir nefes kadar yakınız sona.
Ama unuttuğumuz şu:
O nefes, hâlâ içimizde.
Ve bu da demektir ki;
Henüz hiçbir şey bitmiş değil.

Bazen bir şarkı hatırlatır insana yaşamayı.
Bazen eski bir dostun sesi.
Bazen sadece pencereye vuran güneş.

Her şey geçiyor, evet.
Ama zaman sadece biz onu fark ettiğimizde anlamlı.
Ve biz fark ettiğimiz anda, hayat başlıyor.

Bir gün dönüp geçmişe bakacağız hepimiz.
Keşkeler, sessiz göz kırpmalar, tutulmamış sözler…
Ama belki o gün şöyle diyebileceğiz:
“Her şeye rağmen elimde kalanlarla çok güzel yaşadım.”

Çünkü hayat, sadece bir nefes.
Ama o nefesi sevgiyle, cesaretle, farkındalıkla doldurduğunda…
O tek nefes bile bir ömre bedel oluyor.

Zaman geçiyor, evet.
Ama biz hâlâ buradayız.
Ve hâlâ vaktimiz var.