Sessizliğin Sesi

Hiç duydun mu?
Bir boşluğun konuştuğunu.
Bir yalnızlığın içinden bir ses yükseldiğini.
Kimsenin söylemediği ama senin duyduğun o ince, çıplak sesi.

Sessizliğin sesi vardır.
Ama kulakla değil, kalple duyulur.

Gece olduğunda,
herkes sustuğunda başlar o ses.
Bir duvar saatinin tik takı değil bu,
bir kalbin ağır ağır konuşması.

İçinde bastırdığın her şey,
susarken büyür.
Ve bir gün, en sessiz anında —
kendi çığlığını fısıltı gibi duyarsın.

Bir annenin evde yalnızken iç geçirişi,
bir çocuğun susturulmuş oyuncağındaki titreşim,
ya da bir adamın “iyi misin?” sorusuna verdiği kısacık “hmm”…
Hepsi sessizliğin yankılarıdır.

Kimi sessizlikler rahatlatır.
Bir dağın tepesindeki gibi —
dünya durmuş gibidir ve sen o durakta huzurla inmiş gibi hissedersin.
Kimi sessizliklerse ağırdır.
Bir hastane odasında mesela,
doktorun gelmesini bekleyen bir aile gibi…

Ama her sessizlik konuşur.
Her sessizlik bir şey anlatır.

Müziğin bittiği yerde başlar bazen,
Kalabalık dağıldığında,
sözler tüketildiğinde,
gözlerin içine bakıldığında —
birdenbire gelir.

Ve işte o anda,
eğer yeterince sakinleşirsen,
duyarsın:

Kendini.

Çünkü sessizlik,
aslında senin sesindir.
Kimsenin bozamayacağı, değiştiremeyeceği, susturamayacağı.

Ve belki bu yüzden,
dünyanın en doğru cevabı bazen hiç söylenmeyendir.