Karanlıkta Aydınlık, Aydınlıkta Karanlık

Yürüdüğüm yol düz değil.
Hiçbir zaman olmadı.
Bazen taşlara basıyorum,
bazen taş gibi insanlara.

Aydınlıkta yürüyorum sanıyorum,
ama içimde kara bir gölge geziniyor.
Karanlıktan korkuyorum bazen,
ama o karanlığın içinden
bir çocuk gülüşü gibi aydınlık parlıyor aniden.

Neyin doğru olduğunu da bilmiyorum artık.
Eskiden daha kolaydı her şey.
İyiler iyiydi, kötüler kötü.
Şimdi herkesin içinde hem melek var hem de şeytanın yankısı.
Kimin duası kimin laneti belli değil.
Kimin gülümsemesi sevgi, kimininki yavaşça gelen bir veda bilmiyorum.

Aydınlığın içindeki karanlığı görmek zor,
çünkü göz kamaşıyor önce.
Ama zamanla anlarsın,
bazen en parlak olan
en sahte olandır.

Karanlığın içindekini ise
önce korkuyla izlersin.
Ama yaklaştıkça fark edersin;
belki de o en dürüst olanıdır.
Çünkü karanlık yalan söylemez.
Saklar, evet. Ama kandırmaz.

Ve zaman…
Ahir zaman mı bu?
Belki.
Belki de zamanın sonu değil,
hakikatin suskun olduğu bir ara vakittir bu.
Bir sınavdır belki.
Kimin ışıkta körleştiğini,
kimin karanlıkta sabrettiğini gösteren.

Ben bilmiyorum.
Ama bildiğim bir şey var:
Işığa da güvenmem artık körcesine,
karanlıktan da kaçmam hemen.

İkisinin de içi dolu.
İkisinin de sesi var.
Ve ben artık sadece bakmıyorum,
duymaya çalışıyorum.