Yıllık izin ücretleri için zaman aşımı süresi

Kullanılmayan Yıllık İzin Ücretlerinde Zaman Aşımı Süresi Değişti

Yıllık izin ücretlerinin tahsilinde zaman aşımının uygulanma süresi, çalışanlar ve işverenler arasında uzun süre tartışma konusu oldu. 2017 yılında yürürlüğe giren yeni bir kanun ile birlikte, Yargıtay önemli bir içtihat değişikliğine giderek bu belirsizliğe son verdi.

Yargıtay 9. Hukuk Dairesi, 2012 ile 2017 yılları arasında sona eren iş sözleşmeleri için 10 yıllık zaman aşımını esas alıyordu. Ancak iş davalarına bakan dairelerin birleştirilmesiyle birlikte, bu görüş yeniden gözden geçirildi. Yeni içtihada göre, bu döneme ait kullanılmayan yıllık izin ücretleri için artık 5 yıllık zaman aşımı süresi uygulanacak.

Zaman Aşımı Sürecindeki Değişiklikler

1 Temmuz 2012’den önce, yıllık izin ücretleri için 5 yıl olan zaman aşımı süresi, Türk Borçlar Kanunu’nun yürürlüğe girmesiyle 10 yıla çıkarılmıştı. Ancak 25 Ekim 2017’de yürürlüğe giren İş Mahkemeleri Kanunu ile işçi alacaklarında zaman aşımı süresi tüm alacak türlerinde 5 yıl olarak belirlenmiştir.

Kanundaki geçici maddeye göre, 25 Ekim 2017’den önce başlamış olan zaman aşımı süreleri, eski hükümler doğrultusunda (10 yıl) geçerliliğini koruyacak. Ancak süresi henüz dolmamış alacaklar için, kalan sürenin 5 yılı aşması durumunda yeni düzenleme uygulanacaktır.

İş Sözleşmesinin Sona Ermesi ve İzin Ücreti

İş Kanunu’na göre, kullanılmayan yıllık izinlerin ücreti hak kazanılması, iş sözleşmesinin bitmesiyle mümkün olmaktadır. İzin ücreti, işçinin işten ayrıldığı tarihteki brüt maaşı üzerinden hesaplanır ve zamanaşımı süresi de bu tarihten itibaren başlar.

İşçinin işten çıkış şekli bu noktada belirleyici değildir. Yani, işveren tarafından haklı sebeple çıkarılmış olması ya da çalışanın kendi isteğiyle işten ayrılması durumunda da kullanılmayan yıllık izin ücretinin ödenmesi gerekmektedir.

İlgili Haber: Yargıtay, iptal edilen paket turlar için emsal bir karar verdi. Yargıtay 3. Hukuk Dairesi, sağlık sorunları nedeniyle iptal edilen paket tur ücretinin, ödeme tarihinde değil, dava tarihindeki döviz kuru üzerinden iade edilmesi gerektiğine hükmetti.