“Ben Ormanım, Bağırıyorum!”

Ben ormanım!
Kendi içime doğmuş bin yılın yeşiliyle
sustum size hep—
ama artık susmam!

Yaktınız beni!
Köklerime kadar uzanan ellerinizle
ateşi toprakla tanıştırdınız.
Ben ki size gölgeydim,
nefesinizdim,
şimdi dumanım boğazınızda.

Ey insan!
Hangi açlığınız benim dallarımdan daha kıymetliydi?
Bir naylon poşet uğruna
bir sincabın yurdundan geçtiniz.
Bir piknik eğlencesiyle
bin kuşun hayatını yaktınız.

Ben ormanım,
şarkılar söyleyen ağaçların dilini bilmem sizden.
Ama yangın dili evrenseldir—
bunu iyi öğrendiniz!
Her kıvılcık bir çığlık,
her çığlık bir can!
Ve siz hâlâ kulaklarınızı tıkıyorsunuz.

Ben bağırıyorum:
Ben size inandım!
Rüzgârımla çocuklarınızı serinlettim,
yaprağımla defter,
gövdemle masa oldum.
Şimdi bak bana!
Yanmış kabuklar içinde
bir hiçliğe dönüşüyorum.

Ama bilin:
Ben küsersem yağmur da küsar,
ben ölürsem su da çekilir.
Ve siz,
kendi cehenneminizi kendiniz yaratırsınız!

Ben ormanım!
Beni yalnızca ağaç sananlara
gökyüzünün lanetiyle cevap veririm bir gün.
Çünkü ben,
sizden önce vardım—
sizden sonra da
bir fısıltıyla geri döneceğim.
Ve o zaman,
belki dinlersiniz.
Belki…
çok geç olmadan.