Yürüdüğüm yol düz değil.Hiçbir zaman olmadı.Bazen taşlara basıyorum,bazen taş gibi insanlara. Aydınlıkta yürüyorum sanıyorum,ama içimde kara bir gölge geziniyor.Karanlıktan korkuyorum bazen,ama o karanlığın içindenbir çocuk gülüşü gibi aydınlık parlıyor aniden. Neyin doğru olduğunu da bilmiyorum artık.Eskiden daha kolaydı her şey.İyiler iyiydi, kötüler kötü.Şimdi herkesin içinde hem melek var hem de şeytanın yankısı.Kimin duası kimin laneti

Ben bir çeşmeyim.Suyum yüzyıllardır akar.Bir taş ustasının ellerinden doğdum; zamanla şekillendim, yosunla süslendim, sessizlikle olgunlaştım.Nice kış gördüm, nice bahar…Güneş beni ısıttı, rüzgâr okşadı.Ama en çok insanlara baktım. İlk günlerimde önümde kuyruklar olurdu.Testisini taşıyan kadınlar, elinde bakracıyla koşan çocuklar…Kimi su alırdı, kimi içmeden önce bir dua ederdi.Bir gün, incecik bir kız çocuğu geldi.Küçüktü. Ellerini gözlerinin önüne

Hiç duydun mu?Bir boşluğun konuştuğunu.Bir yalnızlığın içinden bir ses yükseldiğini.Kimsenin söylemediği ama senin duyduğun o ince, çıplak sesi. Sessizliğin sesi vardır.Ama kulakla değil, kalple duyulur. Gece olduğunda,herkes sustuğunda başlar o ses.Bir duvar saatinin tik takı değil bu,bir kalbin ağır ağır konuşması. İçinde bastırdığın her şey,susarken büyür.Ve bir gün, en sessiz anında —kendi çığlığını fısıltı gibi

Ben ormanım!Kendi içime doğmuş bin yılın yeşiliylesustum size hep—ama artık susmam! Yaktınız beni!Köklerime kadar uzanan ellerinizleateşi toprakla tanıştırdınız.Ben ki size gölgeydim,nefesinizdim,şimdi dumanım boğazınızda. Ey insan!Hangi açlığınız benim dallarımdan daha kıymetliydi?Bir naylon poşet uğrunabir sincabın yurdundan geçtiniz.Bir piknik eğlencesiylebin kuşun hayatını yaktınız. Ben ormanım,şarkılar söyleyen ağaçların dilini bilmem sizden.Ama yangın dili evrenseldir—bunu iyi öğrendiniz!Her kıvılcık bir

“Her Şeye Rağmen” Bugün Pazar,gökyüzü hâlâ yerinde,çiçekler hâlâ kendi vaktinde açıyorve dünya, her şeye rağmen dönmeye devam ediyor. Bir yerlerde biri yeniden gülümsedi,bir kahve kokusu doldu bir mutfağa,bir çocuk uykudan uyanırkendünyaya yine sevgiyle baktı bir anne. Biliyorum, yorgunuz.Kimi zaman umut bile kırılgan geliyor elde.Ama bak,güneş doğmakta hâlâ ısrarcı,ve martılar vazgeçmiyor uçmaktan.O zaman biz neden bırakalım

Bir saat sesiyle başlar her şey.Dışarıdan duyduğun bir çan sesi değil bu;İçinden gelen, geç kaldığını fısıldayan o tanıdık çınlama. Pink Floyd’un Time şarkısını dinleyen herkes bilir o duyguyu.Yıllarca ertelediğin her şeyin aniden karşına dikilmesini.“Bir gün başlarım,” dediğin her hayalin senden habersiz yaşlanmasını. “And then one day you findTen years have got behind you…” Bir gün

Belki de biz, birer yankıyız.Bir bedene sığmaya zorlanmış; uçsuz bucaksız, zamansız bir bilinç…Ten, yalnızca kapımız.Etten kemikten örülmüş bir zindan belki de — ruhun haykırışını boğan kalın duvarlar. Düşünüyoruz, seviyoruz, korkuyoruz… Ama tüm bu duygular, yalnızca bedenin izin verdiği kadarıyla taşınıyor dışarıya. Gözlerimizin ardında dönen evreni kimse görmüyor. Ve biz, içimizdeki sonsuzluğu anlatamadan susuyoruz. Çünkü dil

Geceleri insanlar uyur.Pencereler kapanır, lambalar söner, ay yalnızlaşır.Ama şehirler… şehirler uyumaz.Sadece gözlerini kapatır ve düş kurar.Hiçbir takvime yazmazlar rüyalarını, hiçbir saate sığmazlar. Kimse bilmez bunu.Herkes uykudadır çünkü.Herkes, bir tek onu saymazsak: Çocuk. Çocuk, geceleri uyanır.Ne alarm kurar, ne ışık yakar.Sadece bir iç sese uyar ve pencereye yanaşır.Bilir ki şimdi rüyaya yatan şehri dinleme vaktidir. Bir

Eskiden çocuklar sokaktan korkardı. Şimdi sınıftan korkuyor. Koridordan, sıradan, teneffüsten.Çünkü artık akran zorbalığı diye geçiştirilen şey, düpedüz bir şiddete, sistematik bir işkenceye dönüştü. Dövülen çocuklar var. Saçı çekilen, çantası tekmelenen, üstüne tükürülen. Kafasına sandalye fırlatılanlar, yere yatırılıp üzerine çıkanlar… Bu nasıl bir çocukluk? Bu, korkudan beslenen, kendi ezilmişliğini başkasının canını acıtarak unutmaya çalışan bir kuşağın

Bu yazı, çocuklara… Koruyamadıklarımıza adanmıştır. Bir çocuk daha…Henüz adı bile ezberlenmemiş, yüzü silik, sesi kısık.Bir çocuk daha karanlığa gömüldü.Oysa onun yeri sokakta sek sek oynamak, resim defterine güneş çizmekti.Yoğun bakımda kan içinde değil… Yine bir çocuk…Tecavüze uğradı.Hem de bir hastanede, hem de felçli bir halde, hem de savunmasız, hem de yalnız.Daha ne olsun? Yüzünü bile

(Dostoyevski’nin “Budala” romanından esinlenerek) Bu dünyada her şey baş aşağı.Kazananlar kaybediyor, kaybedenler kazanıyor.Ama bunu anlamak için başka bir göz, başka bir kalp gerekiyor. Bir zamanlar Prens Mişkin vardı.Dostoyevski, onunla insan ruhunun en savunmasız ve en yüce hâlini göstermeye çalıştı.Mişkin, alaylara, ihanetlere rağmen temiz kaldı.Ve herkes ona aynı etiketi yapıştırdı:“Budala.” Bugün Mişkin yaşasaydı, sonuç değişir miydi?Hayır.Bugün

Tarihin her döneminde vardı onlar.Sözleri baldan tatlı, niyetleri zehirden koyuydu.Gülümseyen yüzlerinin ardında, bir yalanın bin maskesi saklıydı.Bugün televizyonlarda, eskiden tuvallerdeydiler. Luca Giordano’nun 17. yüzyılda yaptığı “Yalan Alegorisi” adlı tablosunda, başı taclı bir kadın elinde ayna tutar, yüzünde ise bir maske…Ayna, başkalarına gösterilen çarpıtılmış dünyayı simgeler. Maske, sahte kimlikleri…Arka planda ise kaos vardır: Gerçek yere düşmüştür.