Şaban Sancaklı: Hayatımın Pilavı

Tavuk sever misiniz? Karabiber sever misiniz? Benim yetiştirmiş olduğum çıraklarım şu an bazıları fabrika sahibi, bazıları atölye sahibi. Esnaflık gerçekten zor bir sanat. Uğraşlar verdim. Bu kaliteyi yapboz yapboz yapa yapa çok pilavlar döktüm.

Benim yaptığım pilavda gramajlar vardır. Kemik suyundan yapıyorum, tavuk suyundan yapmıyorum pilavımı. Benim yaptığım pilavda elma var. Mübalasız, dişe gelmeli, biraz ezilmelidir.

Rakiplerime bakıyorum, isim yapmış olan pilavcılar var. Gelen müşterilerim benim pilavımın daha lezzetli olduğunu söylüyorlar. “Abi ya, yapmış olduğun şu pilavı çekirdek gibi cebime koyar yerim ya,” diyorlar. “Ben pilav kolikim,” diyen müşterilerim de var.

Ben işimi severek yapıyorum ve iddia ediyorum, benim pilavımdan yiyen mutlaka bir dahaki sefere tekrar gelir.

Hayat Hikâyem

Adım Şaban Sancaklı. 1964 yılında İstanbul Çatalca’da doğdum. İlkokula giderken okul yarım gündü. Öğleden sonra dokumacılık yapıyordum, kumaş dokumacılığı işi yapan bir atölyede çalışıyordum. İlk paramı o zaman kazandım. Daha sonra marangozluk yaptım, ardından kemer imalat işine başladım.

Kemer işine başladığımda Rize’deki mağazamdan bir akrabam aracılığıyla iş yapmak istedim. O zamanın Yugoslavya’sına dolandırıldım ve sıfıra düştüm. Sıfıra düştükten sonra taksicilik yaptım, vesaire… Hayata öyle tekrar bağlanmak istedim.

Emekli olduktan sonra yine bir şeyler yapmam gerekiyordu. Çocuklarımı okutmak zorundaydım. Pilav işini uygun gördüm. Sağ olsun bir arkadaşım bu konuda bana yardımcı oldu. Yaklaşık olarak 2012 yılından beri bu işi yapıyorum.

Benim yetiştirmiş olduğum çıraklarım şu an bazıları fabrika sahibi, bazıları atölye sahibi. Burada pilav satıyordum. Eski çıraklarımdan biri buradan geçerken lüks aracıyla beni gördü.

“Abi, sen Şaban abi misin?” dedi.

“Evet,” dedim.

“Şaban abicim,” dedi ve elimi öptü. “Şaban abi, bizim yanımıza gel, biz motivasyon oluruz,” diye bir şey söyledi. Fakat insanoğlunun eti ağırdır, derler ya büyüklerimiz… Ben bunu bildiğim için, “Ben şu an bu işi yapıyorum ve işimden mutluyum,” dedim. Sağ olsun onlar da bana birleşerek bir sürpriz yaptılar: Bana bir minibüs aldılar.

Hayat mücadeleme devam ediyorum. Havanın soğuk olduğu, karlı olduğu bir zamanda burada müşterilerimize hizmet veriyoruz.

Esnaflık Gerçekten Zor Bir Sanat

Ben ticaret yapıyordum. Deri kemeri işi yapıyordum. Karadeniz İşbirliği Anlaşması vardı o zaman. Türkiye’nin ticaretinde önemliydi. O dönem Rize’de mağaza açmıştım, Ruslara mal satıyordum. Bayrampaşa’da iki tane kemer dükkanım vardı. Ticaret hayatında iniş çıkışlar oluyor.

Şimdi bulunduğum pilav tezgahında şükürler olsun, helalinden kazanıyorum ve gayet memnunum. Çok şükür Allah veriyor. Allah bir şekilde imtihan ediyor insanı.

Mesela benim şu an bulunduğum yerde çeşitli insanlarla karşılaşıyorum. Kalabalık olduğu zaman, özellikle öğlen saatlerinde, bazı kendini bilmezler gelip sahte para veriyor. Hiç unutmam, şöyle bir olay yaşadım:

Mercedes bir araç geldi. Tavuklu pilav istedi, paket olarak. O anda da kalabalık vardı. Paketi götürdüğümde sahte para verdiler. Ben parayı elime aldığımda sahte olup olmadığını anlarım.

“Abi, bu para bozuk,” dedim.

“Bozuk yok,” diye kendince bir şeyler söyledi.

“Para sahte,” dedim.

Yanındaki adam, “Ben vereyim,” dedi. Onun verdiği para da sahte çıktı. Telefonumu alıp resimlerini çekmek istedim. “Dur, dur, çekme,” dedi. Pilav parasından daha fazla olan parayı verdi ama üstünü bekliyordu.

“Hadi yürü git,” dedim. Hani bir şekilde, öyle şeyler oluyor. Esnaflık gerçekten zor. İyi niyet çok suistimal ediliyor.

Aile ve Miras

Babam 1956 yılında Kosova’dan buraya göç ediyor. Babam da zamanında benim gibi seyyarmış, pazarcılık yapıyormuş. Ben kendim Arnavutum. Rahmetli annem çok güzel pilavlar yapardı.

Bizde Arnavutça “Mis” derler pilava. Büryan tava da yapardı. Bazı sosları vardı. Rahmetli annem defne yaprağını kullanıyordu, tereyağlı güzel pilavlar yapıyordu. Ben de bunun üzerine kendim bir şeyler katarak pilav işine girmeye karar verdim.

Uğraşlar verdim. Bu kaliteyi yapboz yapboz yapa yapa, çok pilavlar döke döke oturttum. Benim yaptığım pilavda gramajlar vardır. Kemik suyundan yapıyorum, tavuk suyundan yapmıyorum. Kemik suyu kokar, bazı müşteriler sevmez. Onu hafifletici bazı şeyler ekliyorum ve bu, kemik suyunun tadını hafifletiyor.

Benim yaptığım pilavda mübalağasız elma var. Tülbentin içine çeşitli baharatlar koyuyorum: Defne yaprağı, yenibahar, karabiber, sarımsak, soğan… Bunları tülbentin içine koyup kaynamakta olan suyun içine atıyorum. Böylece pilava harika bir aroma veriyor.

Pilav dişe gelmeli, biraz ezilmelidir. Hasat zamanı yeni olan pirinç sulu olur, suyunu tutturamazsınız. Fakat dinlenmiş olan pirinç daha kaliteli olur. Biz sokak pilavcıları genelde eski pirinci tercih ederiz.

Gelecek Planlarım ve Hayat Tavsiyem

Bazı müşterilerim bana ortaklık teklif etti. Bir iş adamı bana, “10 tane pilav zinciri açacağım, sen de başına geç, yeğenime de öğret,” dedi. Fakat ben prensip olarak kimseyle ortaklık yapmam.

Ben böyle mutluyum. Çünkü biliyorum ki pilav dükkânı açmak fazla sermaye gerektirmiyor. Yeter ki lezzetini tuttur. İleriki dönemde kısmet olursa dükkân açacağım. Ama şu anda halimden memnunum.

Saat 11’de işime geliyorum, 3-4 gibi işim bitiyor. Cumartesi ve pazar günleri pek hareket olmadığı için çalışmıyorum.

Rakiplerime bakıyorum. İsim yapmış pilavcılar var. Emin olun, gelen müşterilerim benim pilavımın onlardan daha lezzetli olduğunu söylüyor. “Abi, senin pilavı çekirdek gibi cebime koyarım,” diyorlar.

Ben işimi severek yapıyorum. Ve iddia ediyorum, benim pilavımdan yiyen mutlaka bir daha gelir.

Hayatta hiçbir zaman umudumu kaybetmedim. İnsanlar hayata sımsıkı sarılmalı, küsmemeli, mücadele etmeli. Ben öyle yapıyorum.

Kaynak: Gurmoss – Eski Çıraklarım Fabrika sahibi oldu/ Bu pilavı yapabilmek için çok uğraştım